9 juni 2013 werd ik op 26 jarige leeftijd voor het eerst moeder. Wij kregen een zoon!
Wat een bijzonder moment en wat een verandering in ons leven. De verantwoordelijkheid van een kind is zo intens en van te voren niet voor te stellen wat hier allemaal bij komt kijken.
Vanaf het eerste moment dacht ik jij bent anders dan anders. Je kijkt zo wijs de wereld in. Dit werd ook bevestigd door de kraamhulp met de woorden hij lijkt wel 'een oude ziel'. De ontwikkeling ging snel, vooral op taal gebied. Letters en cijfers in het Nederlands en Engels waren met 1,5 jaar geen probleem. Wij hadden geen referentiekader omdat wij de eerste in de vriendengroep waren die kinderen kregen. Wij vonden het wel knap maar dachten er eigenlijk verder niet over na.
Ik weet nog goed dat wij op het vliegveld aan het wachten waren op mijn moeder. Mijn zusje had mijn zoontje op haar arm. Hij was een jaar of 2 en begon Starbucks in het Engels te spellen. Mijn zusje wist niet wat ze hoorde en kwam naar ons toegesneld om het te vertellen. En zo gingen de jonge jaartjes van hem door. Toen hij toe was aan de basisschool dachten wij dat hij hier makkelijk doorheen zou gaan omdat hij al zoveel wist. Maar al snel kwam de juf bij mij aankloppen dat mijn zoon niet altijd even aardig was in de klas, hij sociaal-emotioneel nog veel te leren had. Toen begonnen bij mij de zorgen te komen. Ik dacht wat is er met hem aan de hand ik herken dit helemaal niet van de jaren dat hij gewoon thuis was. Wel dat het een pittig jongetje was maar niet zoals zij hem beschreven.
Groep 1 en 2 gingen we door met regelmatig contact met de juffen en ook besloten wij een kindercoach in te schakelen voor zijn gedrag. Na enige tijd leek dit goed te gaan en stopten wij hier mee. Ik vond het nogal wat 4 jaar en al een kindercoach nodig hebben. De opvoeding was pittig en inmiddels hadden wij ook al een tweede zoon gekregen dus we hadden onze handen vol. Ik had steeds het gevoel dat het iets anders was dan dat de juffen aan het schetsen waren. Echter kon ik niet zien wat er op school gebeurde en kon ik mijn vinger er niet helemaal op leggen.
2020 het jaar waarin er zoveel veranderde in de wereld en in onze wereld.
We kwamen met het hele land thuis te zitten waar we werk en thuisonderwijs moesten combineren. Het was pittig met inmiddels drie kinderen van 6, 5 en 2 jaar. Maar deze periode heeft heel veel gebracht. Ik zag mijn kind elke dag zijn schoolwerk doen, naar zijn instructies kijken en de strijd aan gaan om het maar niet te hoeven doen. Na de strijd eerst met hem te zijn aangegaan besloot ik te gaan observeren en vragen te stellen.
Waarom wil je niks maken?
Is het lastig?
Vind je het fijn als ik je help?
Uiteindelijk kwam ik er achter dat veel saai was en te lang duurde waardoor hij er niet eens aan wilde beginnen. Sommige dingen waren te moeilijk en dan weigerde hij om er überhaupt mee te starten. Ik nam contact op met school en vertelde wat ik dacht. Ik heb er na mijn idee te lang mee gewacht om het uit te spreken, maar ik zei ik denk dat hij hoogbegaafd is of in ieder geval dat hij verder is dan de stof die hij aangeboden krijgt. Hij heeft een andere aanpak nodig. School heeft geluisterd en wilde meewerken, alleen was de wachttijd voor een test ruim een half jaar door Corona. Ik wilde niet zo lang wachten en besloot het zelf te bekostigen. Het waren niet de beste omstandigheden waarin hij getest werd. Wij zaten immers in een pandemie met thuisonderwijs en een hoop stress en spanning. Maar wij besloten het wel te doen. En daar werd mijn moedergevoel bevestigd. Mijn zoon is hoogbegaafd 'officieel' meerbegaafd omdat hij niet op alle onderdelen 130+ scoorde, maar dat is een cijfer. Alle kenmerken van hoogbegaafdheid kwamen voorbij en er was zoveel herkenning. Eindelijk konden wij er iets mee. Ik heb mij helemaal hierin vastgebeten, omdat ik mijn zoon het allerbeste gun van de hele wereld. Ik zag hem vaak ongelukkig, met zichzelf in de knoop en veel boosheid. Dit is niet wat je je kind gunt. De omgeving heeft zoveel invloed en die omgeving wil ik informeren, adviseren en helpen om meer over hoogbegaafdheid te leren en om anderen te helpen bij de uitdagingen die daarbij komen kijken. Een test is nodig geweest om de neuzen allemaal de goede kant op te krijgen. Het was en is een weg met veel hobbels, maar na de zomervakantie start hij, met een schone lei in groep 5 en met de juiste hulp weet ik zeker dat het goed met hem gaat komen.
Het is een hele mooie gave met de juiste begeleiding kunnen deze kinderen zich volop ontwikkelen. Alleen is dit moeilijker dan wij dachten. Ik vertrouw op mijn moedergevoel en heb vertrouwen in mijn kind.
Voor alle ouders die hier ook mee te maken hebben. Weet dan je hoeft het niet alleen te doen. Zoek hulp! En nog belangrijker er is niets mis met je kind.
Reactie plaatsen
Reacties